Heemstede – Het zal je maar gebeuren, op wereldreis in Zuid-Amerika en dan zit je eensklaps in Heemstede in een caravan naast het huis van je ouders. De coronacrisis heeft wel meer plannen verstoord, vaak met akelige gevolgen. Gelukkig voor Eva Helwig (29) heeft haar verhaal een happy end. De 29-jarige IT-specialiste vertrok half november met Nomadcruise, een conferentiecruise voor mensen die plaats onafhankelijk werken naar Brazilië. Het plan was om vanuit de havenplaats Recife 8 maanden door Zuid-Amerika te reizen. Zij regelde het verlof met haar werkgever en vond een tijdelijke huurder voor haar appartement in Amsterdam. Een vastomlijnd reisschema had ze bewust niet gemaakt: “Ik had een aantal dromen. Een ervan was om Machu Picchu in Peru te bezoeken. Verder wilde ik per boot reizen, ik had immers toch de tijd. Waar en hoe lang ik ergens zou blijven liet ik liever open, het ging mij niet om de toeristische hotspots.”
Vast in Colombia
Na Brazilië vloog Eva naar Colombia. Ze landde in de hoofdstad Bogota en reisde door naar het noorden, voor een deel samen met een vriendin. Eva wilde er nog wat langer blijven, niets vermoedend dat er een wereldwijde crisis in aantocht was. Eenmaal in de stad Medellín begonnen de berichten over de pandemie serieuze vormen aan te nemen. De onzekerheid sloeg toe bij verschillende buitenlandse reizigers waarmee ze in contact kwam. Toen op 22 maart het luchtruim sloot, nam de stress alleen maar toe. Caroline van de Nederlandse ambassade werd de aangewezen hulplijn voor haar: “De ambassade was erg hulpvaardig, maar kon geen absolute zekerheid geven of je ook daadwerkelijk op een extra geplande repatriëringsvlucht mee kon naar Amsterdam. Ik zat bovendien honderden kilometers verwijderd vanaf de luchthaven van Bogota in een huis samen met mensen die vrienden waren geworden. Het dilemma was groot, ondanks het feit dat de regelgeving ter plaatse steeds strenger werd en we maar een of twee keer per week naar buiten mochten.” Toen bleek dat deze situatie nog maanden zou kunnen duren, werd de noodzaak om weg te komen urgenter. Uiteindelijk lukte het haar om op 25 april na een lange busreis met de allerlaatste KLM-vlucht naar Nederland te vliegen.
Hoe verder
Eva is een van de vele Nederlanders die door het coronavirus ergens in de wereld vastzat. Ze bevestigt de onwerkelijke situatie: “Ik arriveerde op een totaal verlaten Schiphol en nu zit ik in vrijwillige quarantaine in de caravan bij mijn ouders. Mijn grootste vrees was toch wel dat ik niet naar huis kon als er iets met hen aan de hand zou zijn.” Net als zovelen weet ze niet wat de toekomst brengt. “Ik ben blij dat ik hier gewoon een eind kan fietsen, een onmogelijkheid in Colombia waar iedereen verplicht een mondkapje draagt en overal bewakers zichtbaar zijn. Over twee maanden kan ik weer naar mijn huis in Amsterdam en tot die tijd hoef ik niet zoveel. Ik denk dat de vraag voor veel van mijn leeftijdgenoten geldt: waar leven we nu met z’n allen naartoe? Voorheen was dat van beleving naar beleving en nu weten we het niet. Ook dat moet wennen.”
Mirjam Goossens