Heemstede – Vorige week liepen mijn vrouw en ik door het lieflijke Heemstede, via de mooie Van Merlenlaan naar de Raadhuisstraat. Een kijkje in de winkels verveelt daarbij nooit, alhoewel op deze prachtige, warme donderdag zoekt de mens toch ook een versnapering.

En wie biedt daarbij uitkomst? Juist onze ijscoboer en chocolatier Van Dam. Oh, wat zag dat ijs er lekker uit en wat liepen die kinderen en (groot-) ouders ervan te smullen. Maar zei mijn eega gedecideerd en voor iedereen hoorbaar: “Niet voor ons, want we hebben geen geld bij ons” en daarmee over en uit. Zonder geld kom je nergens en ook hier niet.

“Ja”, dat dacht ik, maar tegelijkertijd draaide een lieve moeder (later stelde ze zich voor als Sabine) zich om, liet haar twee ijslikkende kinderen voor wat het was en vroeg ons: ”Willen jullie dan een ijsje van mij?” Hé, heb ik het goed gehoord; dat kan toch niet waar zijn. Ik voelde mij weer in mijn kinderjaren als mijn moeder diezelfde vraag stelde. Maar nu, hier op straat en jaren later kijkt een onbekende vrouw mij lachend aan en meent het nog ook. Ik stamel wat, maar mijn eega reageert onmiddellijk en gaat aan de hand van Sabine de winkel binnen. Ik roep nog: “Voor mij niet hoor”, wat zouden al die mensen wel denken. Ik wend mij tot de jongen en het meisje die nog harder likkend aan het ijsje mij aankijken met een blik van “Dat is ook stom om zo’n mooi aanbod te weigeren”. “Hier”, hoor ik opeens, “Ook één voor jou”, waarop Sabine met een big smile mij een hoorntje ijs in mijn handen drukt. Het is stracciatella-ijs, mijn favoriet. Al smullend hadden we een leuk gesprekje en leek het of we elkaar al jaren kenden. Wat een ontmoeting: spontaan en hartverwarmend. Typisch Heemstede.

R. Giltay Jansen, Heemstede.