De schrijver van het boek ‘De hoofdmoskee van de Surinaams Islamitische Vereniging’, Heemstedenaar Michel Bakker, schetst een beeld van de totstandkoming en culturele inbedding van de hoofdmoskee aan de Keizerstraat van Paramaribo als een van de belangrijkste islamitische monumenten van Suriname.
Een verhaal van de architecten en Abdoel S. Hoeseini met deskundige adviezen en tekstbijdragen over hun moskee, symbool van eensgezindheid, vastberadenheid en doorzettingsvermogen. Over hun geschiedenis, de contractarbeiders, de Ahmadiyya-beweging, de oprichting van de Surinaamse Islamitische beweging en hun sociaal en educatief werk. Over hun feesten, rituelen en gebedsruimten waarbij bijvoorbeeld op de parterre ook geslacht kan worden. De oude en nieuwe moskee, de overige in Paramaribo en hun bezittingen. Een verhelderend boek over een vroeger stukje Nederland in een gemakkelijk leesbare uitgave die u ook bij Boekhandel Blokker kunt bestellen.
Ahmadiyya
Wie kan er in de tijd van IS, de terroristische aanslagen in de naam van Allah, spreken van een vredelievende Islam? In Suriname is een derde van de bevolking moslim, maar wel belijdend op een manier zoals in Nederland onbekend is. Vanuit een Hindoestaanse moslimorganisatie is zij geleidelijk van een traditionele, soenitische naar een behoudende Ahmadiyya-organisatie gegroeid. Ahmadiyya wordt door de meeste moslims niet tot de islam gerekend. In het dagelijkse leven wensen Ahmadiyya’s katholieken met de kerst een Zalig Kerstfeest, zelf krijgt de schrijver talloze kerstkaarten uit Suriname met die tekst. Vrouwen komen gewoon in de moskee en maken de diensten mee, wel apart van de mannen maar wel samen. Dat gebeurt op de eerste etage van de moskee, de parterre is er voor feesten en die zijn er genoeg. Ahmadiyya’s in Suriname feesten graag en daar zijn andere religies ook gewoon welkom.
Frappant is dat de buurman een synagoge is en de moskee er later naast gebouwd is. Goede buren want de kraan van de synagoge werd ingezet bij de bouw van de moskee. De zeer kleine Joodse gemeenschap en de Ahmadiyya’s zijn ook verder goede buren. De christelijke kerken hebben overwegend Creoolse mensen, afstammelingen van Afrikaanse slaven, als kerkgangers, Surinamers met een Aziatische achtergrond beleven hun geloof binnen het hindoeïsme en de islam. De Chinezen die de slaven op de plantages na het afschaffen van de slavernij gingen vervangen, waren daar niet erg succesvol. Zij voelden zich meer thuis in de handel en horeca, waar zij ijverig werkten. Iets wat veel Surinamers doen, veel werken en twee banen om de touwtjes aan elkaar te knopen is heel gewoon. Dat beeld van Suriname kent men in Nederland niet.
Ton van den Brink. Foto: Michel Bakker met zijn boek.