COLUMN THIJSSE’S HOF 

Heidevelden horen bij het Nederlandse landschap zoals polders bij molens. Van de uitgestrekte paarse tapijten in Drenthe tot de glooiende heide op de Veluwe. Maar door bebossing en ontginning verdwenen grote oppervlakten. Op de Veluwe en in Drenthe is nog heide te vinden. Ook in de kalkarme duinen – zoals op de Waddeneilanden – bleef de heide nog enigszins overeind. Hier in Bloemendaal wonen we echter op kalkrijke duinen. Daar heeft heide weinig te zoeken.

Toch vonden de vrijwilligers van Thijsse’s Hof in de jaren zestig dat de Hof niet compleet was zonder een beetje heide. Dus werd kalkarm zand aangevoerd en heide aangeplant. Helaas: de planten wilden niet groeien. En vanaf de jaren tachtig kregen we er ook nog een flinke portie stikstofdepositie bij. Hierdoor wonnen grassen het van de heide. Zo’n tien jaar geleden restte nog maar een handjevol struikjes. 

In 2020 gingen we opnieuw de uitdaging aan. Delen van het grasland werden afgeplagd, er werd reliëf aangebracht, heidezaad werd uitgestrooid en later aangevuld met jonge heideplanten. En nu, vijf jaar later? Eerlijk is eerlijk: het heideveldje is nog steeds eerder een zandvlakte dan een paarse vallei. De heide groeit bescheiden.

Maar dat betekent niet dat er niets gebeurt. Sterker nog: elk jaar is het weer spannend wat er tevoorschijn komt. Het schitterend blauwe slangenkruid voelt zich er uitstekend thuis. Aan de randen verschijnen muizenoortje, tijm en af en toe een duinviooltje. Bijen gebruiken het open zand dankbaar om in te nestelen. Een heideveld mogen we het nog niet noemen, maar kaal zand is ook duin. Dat hebben we nu ineens op een klein, mooi schaalmodel.

Dat maakt dit stukje Thijsse’s Hof eigenlijk tot een van de meest verrassende plekjes van het terrein. Er gebeurt van alles en als je goed kijkt, zie je dat het landschap nooit stilstaat.

Foto: Heideveld in Thijsse’s Hof (beeld aangeleverd door A. Overbeek).