Door Eric van Westerloo
Heemstede – Je maakt het niet vaak mee dat er iemand 48 jaar lang in dienst blijft bij dezelfde baas. John Buijs wel en kan daar mooi over vertellen. Collega’s die in postzakken werden gestopt en een poosje aan een haak werden opgehangen. Na een hondenbeet naar het ziekenhuis, ijzel en sneeuw. Het eindeloos verhuizen van werkplek. Het lijkt een hobby te zijn van de hoge heren om steeds te verhuizen. John startte zijn loopbaan als 17-jarige op de toen nog bestaande Postschool in Haarlem. Omdat hij nog leerplichtig was moest hij ook nog een dag per week naar een vormingsschool. De opleiding binnen het postbedrijf duurde maar liefst 1,5 jaar alvorens de leerlingen werden losgelaten in de bezorging. Stages bij sorteercentra en postkantoren. Het sorteren van post gebeurde handmatig, waar nu geavanceerde machines het meeste werk doen. Je komt van alles tegen. Onvolledige adressen, ontbrekende postcodes, al had je die vroeger tot 1977 nog niet, of onvindbare brievenbussen.
Hier een kop koffie, daar een praatje
John zijn eerste standplaats was Nieuw-Vennep. Om zes uur beginnen en kom maar eens met de brommer van Haarlem naar Nieuw-Vennep, dat is opstaan om half vijf. Daar begon het verhuiscircus tot 3 x toe een andere werklocatie om te eindigen in Hoofddorp. Lisse, Zwaanshoek, Cruquius of Vijfhuizen, het hoorde er allemaal bij. Na twee jaar de volgende verplaatsing naar de Amsterdamse Huizingalaan. Ook daar hadden de postbazen het snel gezien en werd de boel naar Westpoort in Amsterdam verplaatst. In Amsterdam sorteert men de post o.a. voor Heemstede, maar ook IJmuiden en Haarlem. Gelukkig voor John kreeg hij een wijk in zijn woonplaats Heemstede, zelfs in de straat waar hij woont. Provinciënbuurt, Kerklaan, Esdoornkade enz. John heeft de tijd meegemaakt dat iedereen je nog kende als postbode, hier een kop koffie, daar een praatje. Met de kerst werden de bezorgers goed bedacht, een flinke kip, jenever van Lucas Bols of een fraai boeket bloemen. Ook de kleding ging mee in de tijd. In Nieuw-Vennep was een stropdas nog verplicht en kreeg iedere besteller ieder jaar een compleet nieuw uniform inclusief schoenen. Dat is allemaal voorbij en een besteller mag nu blij zijn met een jas. De bestellers werden ook geacht hun eigen fiets mee te nemen. Een minimale vergoeding werd maandelijks verstrekt om het stalen ros in conditie te houden.
John ging op 27 november met vervroegd pensioen, dat mocht ook wel naar 48 jaar trouwe dienst. Hij heeft al die tijd zijn werk fantastisch gevonden, de contacten, de collegae en vooral de frisse buitenlucht. Ieder dag opnieuw door weer en wind zorgen dat de inwoners hun brieven, bladen en kleine pakketjes kregen. De collega’s en de Post-directie hebben hem in het zonnetje gezet, toespraken en geschenken vielen hem ten deel. De dagen worden nu gevuld met fietsen, lezen en de kleinkinderen vertroetelen. Knap dat John zij loopbaan zonder wanklank heeft afgesloten bij eerst de P.T.T., die later Post.nl werd.
Foto: John Buijs bij zijn afscheidscadeaus. Foto: Eric van Westerloo.