Sherifa Zaiyat uit Heemstede won op 18 januari de VluchtelingenWerkAward in de categorie ‘Doorzetter’. Toen de 38-jarige moeder van twee jongens haar naam hoorde afroepen speelde zich een complete film af in haar hoofd. “Het waren beelden van de afgelopen vier jaar, sinds de dag dat ik Syrië ontvluchtte”, vertelt ze in haar knusse huis. “Maar ik was ook blij en trots.”
Trots dat zij samen met haar 2-jarige zoontje Abdullah de weg had gevonden naar een veiliger bestaan in een vreemd land met een vreemde taal. Via asielzoekerscentra op Schiphol en in Alkmaar werden moeder en zoon ondergebracht in Heemstede en een jaar later voegde haar man zich bij hen.
“Het was een hele moeilijke stap om huis en haard achter te laten, maar we hadden eigenlijk geen keus.” De lerares Engels en Cultuur zag de situatie in Aleppo met de dag verslechteren. De berichten via de media zijn heftig, maar de werkelijkheid is nog heftiger, stelt Sherifa. “De school waar ik les gaf, de winkels van mijn man, onze auto en ons huis, alles is verwoest bij bombardementen. Je voelt je nergens veilig, want over straat naar je werk gaan en je kind naar school brengen is voortdurend een risico. Er heerst een permanent tekort aan voedsel en medicijnen en als je ziek wordt zijn er geen artsen die je beter kunnen maken. Bepaald niet de omstandigheden waarin je kinderen wilt zien opgroeien.”
In Heemstede ging Sherifa vol goede moed aan de slag. ”Ik ben geen type dat afwacht, dus ben ik gelijk begonnen om Nederlands te leren met hulp van een taalcoach. De taal spreken is echt de sleutel die deuren opent, vind ik, maar ook de gewoonten van de Nederlanders leren kennen is reuze belangrijk.” De Syrische vluchtelinge stopte een briefje in de bus bij buren om ze uit te nodigen voor een kennismakingsmiddag, ze bood zich aan als tolk voor andere asielzoekers en gaf bijles in de Engelse taal. Inmiddels heeft zij zich aangemeld bij de PABO en hoopt ze over enkele jaren voor de klas te staan. Een bewuste keus, noemt Sherifa de overstap: “Om mijn oude vak, lerares Engels, op te pakken moet ik opnieuw terug naar de universiteit. Er is grote vraag naar basisschooldocenten, dus waarom zou ik dat niet doen?” Om binnen vier jaar onze taal onder de knie te krijgen, sociale contacten op te bouwen en zelfs een studie te starten is veel doorzettingsvermogen nodig. Makkelijk was het niet, geeft ze toe, maar de ‘Doorzetter van het jaar’ is het bewijs dat tegenwind doet opstijgen. Ondanks de vele hindernissen die er zijn spoort Sherifa buitenlandse vrouwen aan om eropuit te gaan en zich te scholen en een baan te vinden. Om niet afhankelijk te zijn van hun man. “Natuurlijk ligt het ook aan de man; hij moet mee emanciperen. En dat begint met de opvoeding.”
“Het is hier een mannenhuishouding”, glimlacht ze, “dus mijn zonen Abdullah en Adam moeten opgroeien met het idee dat er niet een kapitein op het schip is, maar twee.”
Mirjam Goossens