Als jochie van negen jaar leerde Co Boot latijn vloeiend spreken van meneer van der Velden. Hij begreep er niks van, dat hoefde ook niet, je moest het wel kunnen zingen. Leren kon altijd nog. Noten leren lezen om aspirant lid te mogen worden bij het jeugdkoor van de OLV Hemelvaart kerk, het Magnificat en Tantum Ergo uit je hoofd kunnen voorzingen moest je binnen drie maanden leren voor je examen. Hij slaagde toen hij 9 jaar was, in 1941. Hij mocht op 1 juni, Pinksteren, de Hoogmis van Perosi meezingen die er echt ingeramd was door dirigent, broeder Henricus. Je ging toen nog vóór de H. Mis te communie, met het hele koor die hele kerk doorlopen vanaf de koorruimte hoog achterin, gaf altijd zo`n herrie. Tot hij op de ambachtsschool de baard in zijn keel kreeg. Zeventien jaar en te jong voor het echte Herenkoor. Hij werd 20 maart 1949 aspirant lid, werd gelijk al hulpbibliothecaris en in 1950 officieel lid met direct een bestuursfunctie als bibliothecaris. Hij richtte ook een Koorkrant op en schreef 42 jaargangen vol. Hij schreef ook over de jeugdkoren die geleid weren door Cees Thissen en Frank de Bont. Uitjes van het koor, hoe leuk bedoeld ook, waren aan Co niet besteed. Zingen en besturen, dat was het. Tien jaar gelden stopte hij met bestuurswerk. In 1990 werd hij fulltime koster in de Valkenburgkerk. Mooi werk, elke dag anders en afwisselend. Tot hij drie jaar geleden zijn heup brak. Wat een ellende zo vlak voor de kerst. Het was welletjes. Hij blikt nog even terug naar de tijd die hij meemaakte met dirigent Aad Broersen, een vakman die het gregoriaans gezang tot heden nog één keer in de maand op het programma heeft staan. Meerstemmig latijn zingen, is er nog mooier? Nog verder in het verleden komt de oorlogstijd in beeld. Een orgel bespelen zonder elektriciteit deed je met enkel grote kerels die hard op de pedalen trapten om lucht in de orgelpijpen te blazen. Veel kaarslicht, een prachtige kerstdienst in 1944 met veel saamhorigheid. Zondagochtend na de H. Mis riep pastoor Quadvlieg hem naar boven op het altaar, voor hem zo bekend terrein, waar hij in het zonnetje werd gezet. Eigenlijk niks voor Co, maar hij begon wel te glunderen toen de pastoor memoreerde dat hij al diverse onderscheidingen had gehad. Onder andere een koninklijke onderscheiding van Oranje Nassau. Nu de echte gouden speld van de Stichting St, Gregorius. Mooi voor Co, zijn vrouw en familie. Heemstede mag best trots op Co zijn!
Ton van den Brink
Bij de foto: Co Boot gefeliciteerd door pastoor Quadvlieg.